توّهم بودن

اوفلیایی که بوی سیمان می داد

پرید،فررر

ززززنبور که نبود

آآآ

نه نه که بزند

به بی خیالی وماهواره بشود

ال.ان بی که خاک خورد

اتصالی می دهد

وصل می شود

دوباره داریوش داخل صفحه تلویزیون:

درد من یکی دو تا نیست آخه ...

دوباره قطع

می افتد سیگار و می سوزاند

سینه ای که خود، سینه سوخته دریا و یار بود

از ما اصرار

از او انکار

که یعنی نه،از اول نبوده که باشد یا نباشد

اما هملت

مسئله ...

دیگر چه فرقی می کند

وقتی نیمه پرلیوان لبریز از خاکسترهای

کسی است که با یک چهارم ترامادول

پیچیده در روزنامه شرق

قاطی آشغالهای ریزو درشت

خیابان شهناز راس ساعت 9

به جایی دور برده می شود

یا رفاقتی سفید،شیشه ای

گرم

داغ

ننگ

سرد

یخ

آب

آب بشود مثل کره کاله

در بستنی کاپوچینو

تا کلمات یکی یکی لود بشوند

در دهانی که طعم ترانه را فراموش کرده است.

بندرعباس 

مرداد1386