تذکره

پدر رفته بود

مادر آبستن دردی بود که نمی دانست

خواهرم در انتهای کوچه اسیدی حل میشد

و من در آخرین روزهای این مذهب مقدس

                                                              شکسته میشوم

ادریس

باران می بارید 

روبان آبی 

در نسیم بالا و پایین می رفت: 

چشمهایت را از من مگیر! 

صبح شنبه اول اسفند 

کوچه خالی بود 

دیوار برهنه بود 

تو نبودی 

             آه 

                 بوی بنفشه کوهی گیجم می کند. 

کاش  

        جای نیلوفری از باغ 

                                    مرا می چیدی 

ساعتم از همان روز  

                                روی هفت و نیم ثابت مانده. 

 *بندرعباس۱۳۷۸*

چشمهایش

ازقدیم میگویندکه عبور از دریا ی هرمز برای کسانی که مشکل یا ناراحتی دارند مفید است .

به ساحل رسیده بود ،کتانیهای سفید،اورا کشیده وآرام در امتداد اسکله به پیش می برد .سکوت و آرامش جزیره نشان از حضور افسانه های بادو جن می داد.قلعه پیر هرمز با دیوارهای ساروجی بلند در کنج جزیره به انتظار قدمهای جوان نشسته بود. فرش قرمز گلکی او را بداخل قلعه راهنمایی می کرد.انبارهای آذوقه ،برج دیده بانی ،آب انبارو رد پای ارواح سرگردان سربازان پرتغالی ،هرمزی را در قدم زدن بر این خاطرات یاری می کردند.

رضا قنبر می گفت که اوهم از پدر بزرگش شنیده که ناخدا محمود گفته است :سالها پیش شوهر  زنی جوان بنا به دلایلی که برای هیچ کس معلوم نیست . شبانه جزیره را ترک می کند،ودر کاغذی برای زن جوانش می نویسد))برمیگردم ،وعده دیدار ما غروب آفتاب قلعه قدیمی )) اما هیچ وقت باز نمیگردد.و مردم سالها زن را می دیدند  که قبل از غروب به قلعه می رفته و شب تنها به خانه برمی گشت . تا روزی که مثل همیشه به وعده گاه می رود .اماباز نمی گردد.مردم همگی  رفتن اورا دیده انداما هیچ کس بازگشت او را به چشم ندیده . هیچ چیز ،نه جسدی نه نشانی از او در قلعه یافت نمی شود. روایتی هست که می گویند:چندین سال بعد کسانی که غروب آفتاب در قلعه بودند زن جوانی را دیده اند که  انتهای در پشتی قلعه چشم به در دوخته بود . رضا قنبرکه 50سال دارد یکی از آنهاست:خودش بود.حاضرم قسم بخورم ،هنوز بعد از 21سال همانطور جوان بود.قرص صورتش مثل ماه شب چهارده ،بینی کوچک،لبهای صدفی که مروارید هایش را از چشم نامحرمان پنهان می کرد .با همان نگاه همیشگی که پایم را سست می کرد .

هرمزی سوار بر قایق سینه نیلی دریا را می شکافت . حس عجیبی داشت .هم گبج بود هم هوشیار . هم می فهمید، هم نمی دانست که حرف رضا قنبر را  باور کند .یا چیزی که به چشم خود دیده بود . اما او به رضا قنبر به اندازه چشمهایش اعتماد داشت. صدای موتور قایق در گوشش قطع و وصل می شد . انگار کسی دست روی گوشش بگذارد و دوباره بردارد. صدای موتور،سکوت ،صدا، سکوت، سکوت ،غروب،نگاه ،سکوت،نکاه غروب .آن چشمها جقدر به نظرش آشنا میامد؟امانمی توانست آشنا باشد او هرگز او را ……نه ،نه. دیگر نمی دانست چه درست است چه غلط ؟دهلها در سرش لیوا میکوبیدند.قایق به اسکله بندر نزدیک می شد .  هرمزی ،یک چیز را در تمامی وجودش احساس می کرد . چیزی که به او آرامش می داد. زیر لب آنرا با خود تکرار می کرد ((بر می گردم ،وعده دیدار ما غروب آفتاب قلعه قدیمی )).

                                                                                                        *هرمز-باییز 83*

کودکی

آبی بدستی  

پاکوبان 

بر سرانگشت ساحل  

نزدیک می شود 

در من که پیچید 

فهمیدم  

                         کودکیم را 

                                                                   هدیه آورده است. 

                                                                                                        *بندرعباس۱۳۷۷*

سیب سرخ

تقویم رویاهامان  

ورق می خورد  

در گذر زمان  

ومن  

       مرگ انتظار را 

                             با طعم گس سلامی دیگر  

                                                                    پاسخ گفتم 

به شکوفه دادن  

                        میوه ها بوسه ای مانده است 

رویا با باد ورق می خورد

                                   و تو آزاد و رهایی 

                                                             ای سپید   

اما من 

          به خدا حافظی  

                               سیب سرخ 

                                                 نشسته ام.  

*بندرعباس ۱۳۷۶ *